دیشب توی حس بودم. یه چیز تو مایه‌های پروانه‌ای!! این خونه پویان اصولا همچین حسهایی رو در آدم زنده می‌کنه. به دور از دغدغه و هیاهوی روزانه دیشب خلوتی داشتم با خودم. سیر در گذشته و حال و آینده. بیم‌ها و امیدها شب من رو پر از تلاطم کرده بود. به سراغ حافظ هم رفتم تا باهاش حالی کرده باشم. حافظ رو باز کردم نه به قصد فال و با نیت قبلی . فقط دوست داشتم تا حافظ با من حرف بزنه. این غزل اومد:

همای اوج سعادت به دام ما افتد

اگر تو را نظری بر مقام ما افتد

حباب‌وار براندازم از نشاط کلاه

اگر از روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مرا از افق شود طالع

بود که پرتو نوری به بام ما افتد

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار

کی اتفاق مجال سلام ما افتد

چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم

که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفت که جان وسیله مساز

کز این شکار فراوان به دام ما افتد...

دیشب یه کم حالم هم گرفته بود، تا اینکه نوبت به این بیت رسید

به نومیدی از این در مرو، بزن فالی

بود که قرعه دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ

نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

کلی با این شعر حال کردم. یادم افتاد که استاد شجریان این شعر رو در جان عشاق هم خونده. وقتی هم یکبار با اجرای استاد این شعرو شنیدم دیگه پر از احساس بودم.

در ضمن صابرعزیز امروز تولدشه. کسایی که تولدشون 31‌ام یه ماهیه خیلی باحالن. مثل صابر. ایشا همیشه شاد و برقرار باشه.