فرودگاه دو بخش داره که با هم 20 متر فاصله ندارند ولی حال و هوا از زمین تا آسمون فرق داره. همین 2-3 هفته پیش که رامین رفت در بخش مسافران خروجی، یادم نمیره که همه حالشون گرفته بود. تو این بخش همه یه جورایی حال ندارن و وقتی دارن خداحافظی می‌کنن،‌با گریه از هم جدا میشن. در عوض این طرف انتظار بدرقه‌کنان که توی چشمشون یه برق شادی خاصی موج می‌زنه جلوه خاصی به فرودگاه میده. وقتی هم که مسافر از راه می‌رسه دیگه شور و شوق و گاهی اشک شوق و بعد هم خوشحال و خندان فرودگاهو ترک می‌کنن. دیشب مامان و برادر و زن برادر و برادرزاده احسان از آمریکا اومدن تا برای 3 هفته بیان ایران. منم فرودگاه بودم. واقعا خیلی حال میده وقتی که یکی میاد. احسان هم که خیلی خوشحال بود که برای اولین بار برادرزاده‌اش رو میدید. این عکس رو هم به خاطر اینکه خیلی قشنگه می‌ذارم توی وبلاگ.

تا بعد...