به بهانه باخت مقابل اردن

خب بالاخره یک مسابقه فوتبال برگزار شد تا یک کم هم راجع به فوتبال بنویسم. دیروز بعد از مدتها رفتم استادیوم و تشویق تیم ملی فوتبال. خب بر خلاف انتظارم استادیوم شلوغتر از آنی بود که فکر می کردم. بازی را نمی خوام گزارش کنم. ایران باخت. زبان خیلی از منتقدان دوباره باز شد و شروع کردند به کوبیدن تیم ملی، مربی تیم ملی، فدراسیون و ... امروز یک نقد در صفحه ورزشی روزنامه شرق خواندم. اگه دوست داشتین به اینجا سری بزنید تا ببینید که چی نوشته بود. نویسنده این مطلب از آنهایی بوده که منتظر اولین شکست برانکو بود تا آنجایی که می تواند بکوبد. من بازی را از نزدیک دیدم و با دقت مسائل فنی بازی را برای خودم تحلیل کردم. درست است که باختیم و بازی خوبی را نشان ندادیم ولی اینکه بگوییم تیم ایران مستحق این باخت بود اصلا عادلانه نیست. ایران بارها و بارها موقعیت گل خلق کرد ولی عدم دقت در زدن ضربات آخر باعث شد تا ایران بازی را ببازد. ایران مثل همیشه بازی را با 1-3-2-4 آغاز کرد. نکته ای که از اول بازی برام خیلی عجیب بود احتیاط زیاد برانکو و استفاده از دو هافبک دفاعی یعنی جواد نکونام و یحیی گل محمدی در میان زمین بود. لازم نبود اینقدر محتاطانه بازی کنیم. اردن آنقدرها هم قوی نبود که تیم ایران تا این اندازه محتاط ظاهر شود. دستور کار ایران در ابتدا شوت ردن بازی به کناره ها و آوردن توپ به میانه و زدن ضربات دور بود. شوت علی دایی و دو شوت جواد نکونام حاکی از این برنامه داشت. مربی اردن با آگاهی از این برنامه با کشاندن یکی از هافبکهای میانی به جلوی خط دفاعی این حربه را خیلی خوب خنثی کرد و دیگر از ایران در نیمه اول شاهد شوت از راه دور نبودیم. سپس ایران به بازی کناره ها روی آورد و البته چندان موفق نبود. فقط یکبار نیکبخت روی سانتر خوب بداوی می توانست گل بزند که ضربه اش را با بی دقتی به بیرون زد. نیمه اول تمام شد و نیمه دوم با حمایت همه جانبه تماشاچیان که همه و همه فقط ایران رو تشویق کردند ایران بازی رو هجومی تر شروع کرد. ضربه خوب مهدوی کیا که با دفع دروازه بان اردن همراه بود و صحنه آفساید مشکوک یحیی گل محمدی و چند کرنر و سانترهای از کنار با ضربات سر بازیکنان هیچکدام ثمری نداشت. اردن به خوبی کناره ها را بسته بود. با آمدن ایمان مبعلی و آرش برهانی بازهم ایران بر حملاتش افزود. چند شوت خوب از مبعلی و ضربه سر دایی که بطور خطراناکی از کنار دروازه به بیرون رفت همه از فرصتهایی بود که ایران داشت ولی هیچکدام گل نشد. تا اینکه روی ضد حمله سریع اردن تنها فرصت گل خود را بدست آورد و همان را به گل تبدیل کرد. بعد از گل ایران به بازی احساسی رو آورد ولی اثری نداشت و بازی را 1-0 باخت. بر خلاف خیلی از منتقدان من معتقدم ایران اگر کمی شانس داشت که یکی از فرصتهایش گل میشد بازی را با چند گل پشت سر میگذاشت ولی نشد که نشد. دیروز روز ایران نبود. برانکو دو تعویض کرد که هر دو موثر بود ولی این اردن بود که بازی خوب خودش بازی ایران را تحت تاثیرقرار داد. بر خلاف نظر بسیاری از منتقدان اردن اصلا در حد یک تیم درجه 2 نیست و لاقل در این بازی در حد تیم درجه 2 بازی نکرد. خیلی ساده و منطقی فوتبال بازی کرد و با خوش شانسی بازی را برد. این باخت هم آخر کار ما نیست. هنوز راه زیادی را در پیش داریم. دو بازی سخت و سرنوشت ساز با قطر و اردن در خاک حریفان پیش رو داریم که به نظرم با گمارن تاکتیکهای مناسب این دو حریف قابل شکست دادن هستند. فقط باید به تیم آرامش داد و اجازه داد که تیم نفس بکشد. مطمئن باشیم که مربی و بازیکنان جوان و با انگیزه این تیم ملی توانایی شکست دادن حریفان بزرگتر را در خانه حریفان دارند. فقط با آرامش و اعتماد به نفس این امر ممکن می شود. فقط بدانیم که به آخر خط نرسیده ایم و باید امیدوار باشیم...