بهزاد هستم (یاور همیشه مومن) و شش سال و نیمی هست در کانادا زندگی می کنم. در این وبلاگ، عموما لحظات پر احساس زندگیم را ثبت می کنم. کلا آدم «عاشقی» هستم و خیلی وقتها دوست دارم با احساسم زندگی کنم. فوتبال، پرسپولیس و بارسلونا رو خیلی دوست دارم...
ادامه...
کوچک که بودیم دلهای بزرگی داشتیم. اکنون که بزرگ شده‌ایم بیشتر دل تنگیم. کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می‌خوانند. دل خوشیم به این که سکوت بهتر از فردای تو خالیست...
بهزاد
چهارشنبه 13 خرداد‌ماه سال 1383 ساعت 09:46 ب.ظ
آقا بهزاد ما از بچگیمونم دلمون کوچیک بود.
عمو بهزاد با خوندن نوشته ات ياد آدمهايی افتادم که که توی رشد ذهنی شون دچار اختلال شده و به اصطلاح عقب افتاده ی ذهنی محسوب می شندو نمی دونم تا حالا با اينها برخورد داشتی يا نه! انگار آدمهای بزرگی هستند که هنوز بچه اند. به خود عين بچه ها فکر می کنند. من هم خیلی دوست داشتم که بچه باشم اما وقتی یکی از اینها رو دیدم اين سوال برام مطرح شد : آيا دلت می خواست جای اونها باشی؟ به خدا انگار که خيلی فارغ البال هستند!!!!!!! مثل بچه ها!
ضمنا خيلی طول می کشه صفحه ات رو بياره! دهنمون سرويس شد !!!!