بازم امشب داشتم فکر می‌کردم. و به این فکر می‌کردم که چه دردی از همه دردا بدتره.(البته صحبت از دردهای معنویه) و هیچ دردی بدتر از اینکه آدم مهجور بمونه نیست. این شعرو حتما شنیدین:

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشه

در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد...

خب واقعا احساس اینکه حتی توسط صیاد و کسی که آدم رو اسیر کنه رها بشی، خیلی وحشتناکه و تنهاییش چه درد عجیبیه. توی همین حال و هوا بودم که این شعر یادم افتاد. نمی‌دونم شاعرش کیه. ولی اگه می‌خونیدش با دقت بخونید. خیلی شعر لطیفیه و در عین حال سوزناک...

هر دمی چون نی، از دل نالان، شکوه‌ها دارم

روی دل هر شب، تا سحرگاهان، با خدا دارم

هر نفس آهی است، از دل خونین

لحظه‌های عمر بی سامان، می‌رود سنگین

اشک خون آلوده‌ام دامان، می‌کند رنگین

به سکوت سرد زمان

به خزان زرد زمان

نه زمان را درد کسی

نه کسی را درد زمان

بهار مردمی‌ها دی شد

زمان مهربانی طی شد

آه از این دم سردی‌ها خدایا

نه امیدی در دل من

که گشاید مشکل من

نه فروغ روی مهی

که فروزد محفل من

نه همزبان درد آگاهی

که ناله‌ای خرد با آهی

داد از این بی دردی‌ها خدایا

نه صفایی ز دمسازی به جام می

که گرد غم ز دل شوید

که بگویم راز پنهان

که چه دردی دارم بر جان

آه از این بی‌همرازی خدایا

وای از این بی‌همرازی خدایا

وه که به حسرت عمر گرامی سر شد

همچو شراره از دل آذر

بر شد و خاکستر شد

یک نفس زد و هدر شد

روزگار من به سر شد

چنگی عشقم راه جنون زد

مردم چشمم جامه به خون زد

یارا دل نهم ز بی شکیبی

با فسون خود فریبی

چه فسون نافرجامی

به امید بی انجامی

وای از این افسون سازی خدایا

شادزی، مهرافزون