ظهیرالدوله

سلام

امروز یه جای باحال به همراه عده‌ای از دوستان رفته بودم. امروز به ظهیر الدوله آرامگاه عده‌ای از شاعران و خواننده‌ها و موسقیدانان ایرانی است٬ رفتم. جدا بودن در اونجا حس عجیبی رو به آدم منتقل می‌کنه. یک فضای نسبتا ساکت و خلوت که آدم می‌تونه با خودش فکر کنه اینایی که الان ما اینجاییم چه کردن که ما بالای قبرشون وایستادیم و براشون فاتحه می‌خونیم و وضعیت ما بعد از مردن چه خواهد بود...

حالا نمی‌خوام اینجا اصلا راجع به این چیزا بنویسم. چند تا عکسی رو که اونجا گرفتم رو براتون اینجا می‌ذارم.

فکر کنم دو نفر بودند که خیلی از اینکه بالای سر قبرشون رفتم بهم بیشتر چسبید یکیش استاد روح‌الله خالقیه که وقتی اسمشو می‌شنوم بی‌اختیار یاد سرود ای ایران ای مرز پر گهر می‌افتم.

 

یکی دیگه هم خب فروغ فرخزاد با اون شعر دیوانه‌کننده‌اش

ای شب از رویای تو رنگین شده

سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی من گسترده خویش

شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک

هستیم زالودگیها کرده پاک

ای تپشهای تن سوزان من

آتشی در سایه مژگان من ... 

رفتن بالای سر قبر قمر‌الملوک وزیری، بانوی آواز ایران هم خالی از لطف نبود. 

همینطور مقبره ملک الشعرای بهار در ضلع شمالی با اون شعر همیشه جاودان «مرغ سحر» که هر وقت یاد اجرای استاد شجریان در کنسرت همنوا با بم خواندند می‌افتم بی اختیار از خود بی خود میشم.

از بهمن عزیز هم بابت این برنامه تشکر می‌کنم. همینطور بخاطر آوردن سه‌تارش به اونجا واجرای فوق العده زیبای بالا سر قبر استاد خالقی من و همه کسایی که اونجا بودند به وجد آورد و هیچوقت گریه  پسری که اونجا با ساز بهمن  متاثر شده بود رو از یاد نمی‌برم. درهر صورت روز سرشار از احساس و زیبایی بود. جای چند تا از دوستان که اسمشونو نمی‌برم خیلی خالی بود. ولی امیدوارم با پویان عزیزبتونیم اونجا بریم تا برامون شعر بخونیم و ما هم متاثر بشیم.